De slechte resultaten van het Nederlandse elftal op het Europees kampioenschap voetbal, waardoor Oranje op de rand van de uitschakeling balanceert, heeft de KNVB (Koninklijke Nederlandse Voetbalbond) aangezet tot directe actie.
“Het kan niet dat we voortijdig het tornooi dienen te verlaten,” gromt Bert van Oostveen, directeur en bestuursvoorzitter betaald voetbal. “De bedoeling is wel dat we Europees kampioen worden. De route van de grachtentocht ligt allang vast, we hebben het nodige feestmateriaal reeds geleend, en het overwinningslied is al een echte hit! Het zal dus een complete ramp zijn als we zondagavond de caravan dienen in te pakken en weer naar huis rijden”.
Directe actie is dus geboden. En, zoals we de gemiddelde Nederlander kennen, wordt er doortastend gereageerd.
Het Nederlandse voetbal is reeds lang succesvol. Naast sportieve prestaties is dit mede te danken aan een zeer professionele extra-sportieve omkadering. Zelfs informatietechnologie wordt reeds geruime tijd ingezet om prestaties te analyseren en te optimaliseren.
Ron Francis knikt. De financieel directeur betaald voetbal was de drijvende kracht achter een doorgedreven informatisering van de sport. Hij hoopt nu met één van zijn paradepaardjes letterlijk te scoren.
“Big data, noemen ze het nu”, glimlacht Ron. “Wij zijn er allang mee bezig.” In gedachten verzonken laat hij zijn hand even liefkozend over zijn Lenovo X1 Carbon glijden. “Hiermee connecteer ik naar onze Hadoop-omgeving”, vervolgt hij, “een superkrachtig analyse tool voor grote hoeveelheden data. Alle gegevens die met voetbal en Oranje te maken hebben, worden hierin gestopt. Op die manier kunnen we zeer snel accurate analyses uitvoeren en op basis daarvan de juiste beslissingen nemen.”
Vervolgens verlaagt hij zijn stem en gaat fluisterend verder. “Alles houden we in de gaten: goals, passes, looppatronen van spelers, voedingsgewoontes, zelfs aanwezigheid van supporters tijdens de voetbalmachten van Oranje. En juist door dit laatste gegeven kwamen we een vreemd fenomeen op het spoor.”
Tsjalf V. zit met zijn hoofd in zijn handen. Hij is een gebroken man sinds hij het nieuws te horen heeft gekregen. “Natuurlijk klopt het wel ergens,” snikt hij “ik vond het ook al heel vreemd dat het altijd zo liep. Ik ben een trouwe supporter van Oranje maar telkens als ik naar een match ga kijken, verliezen ze. Al tientallen jaren herhaalt dit fenomeen zich. Het tornooi in 2010 volgde ik op TV, voor de finale had ik tickets gekregen en de afloop is gekend. En dit jaar moest het zo mooi worden, ik had 3 weken verlof genomen en al onze spaarcenten in de reis en de wedstrijden gestopt. De eerste twee verloren we dus weer. En het zijn de laatste geweest waarnaar ik mag gaan kijken”.
Ron grijnst. “Die big data is een machtig wapen. Het is nu wel duidelijk dat er een oorzakelijk verband is tussen de aanwezigheid in het stadion van de heer V. en het verlies van Oranje. We hebben hem daarom door de Poolse politie laten oppakken in zijn hotel in Krakau. Dat we hem daarvoor als hooligan hebben moeten tippen, is natuurlijk een leugentje om bestwil hé,” waarop hij een vette knipoog produceert. “V. heeft inmiddels een levenslang stadionverbod aan zijn broek, wat ook wil zeggen dat hij zich zondagavond bij de Poolse politie dient te melden. Zekerheidshalve hebben we gevraagd dat de politie hem blinddoekt tijdens de match, zodat hij zeker geen blik op het scherm kan werpen.”
Bert van Oostveen is er gerust in. “Door data-analyse hebben we eindelijk het zwakke punt uit Oranje kunnen isoleren. Zondag zal de totale ommekeer een feit zijn. Hup Holland Hup! Oranje boven, leve de Koningin! We worden kampioen!’.
zaterdag 16 juni 2012
zondag 1 januari 2012
De babyzeef
In haar ene arm hield ze een verse baby, met het uiteinde van de andere arm wees ze naar de kerstboom. “Wat vindt je van onze kerstboom?” Ze sprak in dt-fouten maar dat stoorde mij hoegenaamd niet.
Ik keek naar de boom, naar de prachtige kerstballen, de slingers en de pakjes. Eéntje sprong in het oog: het was een reusachtig cilindervormig ding, met een diameter van ongeveer 25,19 meter en een hoogte van 2 meter. Het was netjes ingepakt in een rood papiertje met een gouden strik errond.
“Wat is dat?” vroeg ik haar.
“Dat is een cadeautje voor de baby maar ik ga het nog niet verklappen want ze luistert mee”. Vervolgens parkeerde ze de baby in het wippertje en zette haar een iPod met luide muziek op de oren.
“Zo, nu kan ze ons niet meer horen, anders is de verrassing ervan af,” glimlachte ze naar mij.
Ze wees naar het indrukwekkende ding ‘Dat, dat is een babyzeef’.
“Een babyzeef?”
“Ja, een babyzeef. Zoals een zeefje waarmee je in het zand speelt. Maar dan veel groter. ‘t Is een metalen constructie met grote mazen waar baby’s doorvallen en volwassenen in blijven hangen.”
“Waarvoor dient dat?” vroeg ik verbaasd.
Ze keek mij niet begrijpend aan. “Dat spreekt toch voor zich? De toepassingen zijn legio. Stel, je bent in een druk shoppingcenter en plots ben je je baby kwijt. Dan komt de babyzeef tot zijn recht: je duwt de massa in je zeef, schudt ermee en floep, je baby valt eruit. Eénvoudig toch hé?”
Ik krabde in mijn haar, pulkte in mijn neus, en dacht na. “Maar stel, stel dat er meerdere baby’s door de babyzeef vallen?”
Ze knikte alsof ze deze vraag had verwacht. “Ik had deze vraag verwacht.” Ze glimlachte.
“Heel eenvoudig. Ik heb een QR-code op de rug van m’n baby laten tatoeëren.” Ze stroopte het hemdje van het kindje op en er verscheen een amalgaam van blokjes in een ogenschijnlijk willekeurig patroon.
Ik graaide in mijn broekzak en diepte een Galaxy SII op. Vervolgens scande ik de code en kwam op de Facebookpagina van de baby uit.
“Knap bedacht, “ mompelde ik.
“Ja hé. Door het scannen van de code weet ik onmiddellijk dat het mijn baby is en meer nog, ik kom ook nog de laatste nieuwtjes over haar te weten. Facebook is geweldig.”
Ik stuurde het kleine meisje een vriendschapsverzoek en graaide in de koelkast naar nog een biertje.
vrijdag 11 november 2011
About Bibi en de straaljager ...
Bibi was nu wel degelijk de weg kwijt. Het beertje stond een beetje hulpeloos in het rond te staren, niet goed wetende waar naartoe. Zelfs haar Samsung Galaxy S2 kon haar niet helpen, het capacitieve scherm reageerde niet op haar wollen berenpootjes en de vinger die ze van Kees had afgehakt was ze alweer kwijt. Het was een goede oplossing geweest, vond ze zelf, de vinger gebruikte ze als een soort stylus op het toestel. Ze nam zich voor dit als lifehack door te sturen naar één van die websites.
Plots tikte er iemand op haar schouder. Ze draaide zich om en keek recht in de knieschijven van een man. Toen ze haar blik naar boven wendde, zag ze een wat vreemde verschijning. Er stond een heerschap met een hoedje op, rose T-shirtje en een blauwe short, en in zijn linkerhand hield hij een soort vlindernetje. Ze gilde het uit maar de man glimlachte vriendelijk naar haar.
“Vrees niets, beertje, ik zal je geen kwaad doen. Ik heb het niet op jou gemunt, noch op vlinders, zoals in de vorige zin werd gesuggereerd. Neen, ik ben een straaljager.”
“Een straaljager ?” mompelde het beertje, nauwelijks bekomen van het opschrikken.
“Ja, een straaljager. Ik jaag op stralen. Dat doe ik als beroep.”
“Uhm … stralen? Jagen op stralen?”
De man grinnikte. “Ja, jagen op stralen, is dat zo vreemd? Er zijn mensen die jagen op dieren, mensen die jagen op koopjes, mensen die jagen op succes … wel, ik jaag op stralen.”
Bibi krabde bedenkelijk achter haar linkeroor. Zoiets vreemds had ze nog nooit gehoord.
“En op welke stralen jaag je dan zoal?” vroeg ze aan hem, toegevend aan haar vrouwelijke nieuwsgierigheid.
Nu begonnen de ogen van de man te blinken. Hij stak van wal.
“Dat kunnen alle mogelijke stralen zijn. Je hebt bijvoorbeeld infrarode stralen of elektromagnetische stralen, zoals deze röntgenstraal.” Uit zijn tas diepte hij iets op en toonde het aan Bibi. “En hier heb ik ook nog wat alfastralen en deze is natuurlijk heel bekend, de zonnestraal. En oh ja, een radioactieve straal.” De klassieke muziek die eruit kwam deed vermoeden dat de straal op Klara stond afgestemd.
Het beertje keek gefascineerd naar al deze stralen en de straaljager glom van trots toen hij de grote interesse van het beertje zag.
“En hoe vang je die dan?” vroeg Bibi.
“Wel,” sprak de man met een bevlogen tong, “door de jaren heen is daar grote verandering in gekomen. Vroeger namen we doorgaans de fiets om achter stralen aan te rijden. Maar zo’n straal beweegt zich snel en daarom zijn we de laatste jaren overgeschakeld op snelle vliegtuigen. Deze maken echter veel lawaai en we vliegen vrij laag over de aarde. Dan worden de mensen boos en zeggen ze ‘daar is weer zo’n straaljager’”.
Tja, dat had ze ook al meegemaakt. Die laagvliegende tuigen met veel lawaai waren dus straaljagers. Maar, aangezien de man hier nu toch stond, kon hij haar misschien helpen.
“Ik ben verdwaald,” zei Bibi “kan je mij helpen met het terugvinden van de weg?”.
De straaljager grijnsde en knikte van jawel.
Bibi zag het, glimlachte en er verscheen een straaltje hoop in haar ogen.
Oh jee! Vliegensvlug zwaaide de man zijn vlindernetje en ving het straaltje, wees naar de weg en lachte ‘daar is de weg!’. Hij draaide zich om, liep naar zijn geparkeerde vliegtuig en met donderend geraas verdween hij aan de horizon.
“Stomme straaljager”, bromde Bibi en vervolgde haar tocht.
donderdag 18 november 2010
About fietscomputertjes en zo ...
ICT (informatie- en communicatietechnologie)! Niet meer weg te denken uit het hedendaagse leven! We zijn er inmiddels zo aan gewoon dat het moeilijk voor te stellen is dat het ooit helemaal anders was. Neem bijvoorbeeld die handige fietscomputertjes. Wielrenners gebruiken ze niet alleen om afstanden af te lezen, maar vooral om de hartslag op te volgen waardoor ze hun inspanningen op een zo gunstig mogelijke manier kunnen doseren. Heel gewoon de dag van vandaag, maar vroeger was dit nochtans anders.
Herinner je je Alfredo Binoko nog ? Hoogstwaarschijnlijk niet … Deze man won namelijk geen enkele koers in zijn hele carrière, integendeel, doorgaans kwam hij pas uren na de anderen over de meet. Nochtans was hij een ongelooflijke pionier op vlak van informatisering binnen de wielersport. Deze sporter was de eerste die een fietscomputer gebruikte om de nodige informatie te vergaren. Hij monteerde in 1983 een Tandy TRS80 model 4P op zijn koersstuur en verbond deze met een aantal sensoren op zijn wielen en zelfs op zijn lichaam. Tijdens de rit was hij voorzien van alle informatie om zijn prestaties te optimaliseren. Helaas kon hij in die tijd hieruit geen voordeel putten, het apparaat woog namelijk 12 kg waardoor hij reeds vanaf de start achterstand opliep. Ook wilde zijn bekabeling regelmatig wel ‘ns tussen zijn wielen draaien met desastreuse gevolgen (computercrash). Het wagentje met de stroomgroep was daarenboven een noodzakelijk kwaad, 40 kg in gewicht maar onontbeerlijk om de computer van stroom te voorzien. De helft van zijn drinkbussen was gevuld met diesel, de andere helft met water. Af en toe vergiste Alfredo zich, met een hevige hoestbui en bijhorend gekokhals als resultaat. Om de 20 km stond er een verzorger om de floppydisk in ontvangst te nemen en een nieuwe te overhandigen – Binoko stond erop ’s avonds de volledige rit te analyseren.
Hij was ook de eerste die met ‘het oortje’ experimenteerde. Het probleem was dat in die tijd ‘draadloos’ nog niet was uitgevonden. Zijn ‘oortje’ was met een lange kabel verbonden met de volgwagen. Het voordeel was enorm, hij kreeg regelmatig tactische richtlijnen uit de wagen van zijn ploegleider. Nadelig was dan weer dat hij niet autonoom kon demarreren (de auto moest mee), van tijd tot tijd van zijn fiets getrokken werd, anderen ten val bracht, …
Binoko kwam schielijk om het leven tijdens de zesdaagse van Gent waarin teveel rondjes gereden moesten worden. Door het continue draaien op de piste rolde de draad zich als een wurgslang om ’s mans hals met verstikking tot gevolg. Toch was zijn dood niet tevergeefs. Iedere wielrenner rijdt tegenwoordig met een fietscomputertje en een oortje in, toch ?
Herinner je je Alfredo Binoko nog ? Hoogstwaarschijnlijk niet … Deze man won namelijk geen enkele koers in zijn hele carrière, integendeel, doorgaans kwam hij pas uren na de anderen over de meet. Nochtans was hij een ongelooflijke pionier op vlak van informatisering binnen de wielersport. Deze sporter was de eerste die een fietscomputer gebruikte om de nodige informatie te vergaren. Hij monteerde in 1983 een Tandy TRS80 model 4P op zijn koersstuur en verbond deze met een aantal sensoren op zijn wielen en zelfs op zijn lichaam. Tijdens de rit was hij voorzien van alle informatie om zijn prestaties te optimaliseren. Helaas kon hij in die tijd hieruit geen voordeel putten, het apparaat woog namelijk 12 kg waardoor hij reeds vanaf de start achterstand opliep. Ook wilde zijn bekabeling regelmatig wel ‘ns tussen zijn wielen draaien met desastreuse gevolgen (computercrash). Het wagentje met de stroomgroep was daarenboven een noodzakelijk kwaad, 40 kg in gewicht maar onontbeerlijk om de computer van stroom te voorzien. De helft van zijn drinkbussen was gevuld met diesel, de andere helft met water. Af en toe vergiste Alfredo zich, met een hevige hoestbui en bijhorend gekokhals als resultaat. Om de 20 km stond er een verzorger om de floppydisk in ontvangst te nemen en een nieuwe te overhandigen – Binoko stond erop ’s avonds de volledige rit te analyseren.
Hij was ook de eerste die met ‘het oortje’ experimenteerde. Het probleem was dat in die tijd ‘draadloos’ nog niet was uitgevonden. Zijn ‘oortje’ was met een lange kabel verbonden met de volgwagen. Het voordeel was enorm, hij kreeg regelmatig tactische richtlijnen uit de wagen van zijn ploegleider. Nadelig was dan weer dat hij niet autonoom kon demarreren (de auto moest mee), van tijd tot tijd van zijn fiets getrokken werd, anderen ten val bracht, …
Binoko kwam schielijk om het leven tijdens de zesdaagse van Gent waarin teveel rondjes gereden moesten worden. Door het continue draaien op de piste rolde de draad zich als een wurgslang om ’s mans hals met verstikking tot gevolg. Toch was zijn dood niet tevergeefs. Iedere wielrenner rijdt tegenwoordig met een fietscomputertje en een oortje in, toch ?
zondag 26 september 2010
About a midlife crisis ...
It was only when the DJ yelled “Happyyyyyyyy Biiiiiiiirthdayyyyyyyy Renaaaaaaaat” that I realised I was getting old, even though he was one day too early, but hey, that’s how things go when your life is organized by personal assistants. I was thinking about that life, the past and the future while people were kissing and hugging me and I hardly noticed Fergie from the B.E.P. jumping out of the birthday cake, only wearing tiny bikini’s. The last thing I remember was the fact that I was rather drunk.
Next day I woke up too early - 8 o’clock isn’t a great time to wake up after your birthday party but someone was knocking on the door. Oh my god, 8 o’clock. I pushed Fergie over, put on my pyjama’s and opened the door. A man in black suit with a briefcase was standing in the doorway.
“Hello Renaat, I’m the team manager of your lifestyle team”.
Oh great, the manager of my lifestyle team. Completely forgotten about those guys. I hired them some years ago to advise me on, uhm, … lifestyle. It saved me hours of reading mags and books about how I should behave in this world to be cool and stuff. I rented some fancy office for them at the borders of Lake Geneva in Montreux, costed me a lot of money but hey, they adviced me on clothing, clubbing and how I should waste my time. I had no idea I still was paying their wages.
“Ok Renaat, you turn *censored* tomorrow, we had a meeting with the team and we decided your style of life isn’t compatible with your age anymore.
“Oh really ?”. I waved goodbye to Fergie, asking her to return my suit one day. I couldn’t let her go in those tiny bikini’s, you know.
“Yes. You’re some fancy manager whose life is organized by personal assistants, you got a wife and family, you’re boring and on top of this, you’re happy. HAPPY ! This is so wrong. My team and I figured out your behavior is totally unacceptable.”
Hmm, this was getting interesting. I was wondering what he was up to.
“So I guess you’re wondering what I am up to, right. Well, after a long meeting we decided you should have a … midlife crisis.”
“Gosh, a midlife crisis. Me ? How cute !”
“This is not a joke, Renaat. Now is the time to have one. You can’t wait another 10 years, you’ll be too old then. Besides, it has to be now, we already … brought … uhm …”
He pointed at the door.
“Close your eyes.”
“Hell no!”
“Ok ok, come outside, I’ll show you.”
We went outside. There was a fancy black Porsche in front of the house.
“There. A fancy black Porsche. We were in dubio about a bike or a sportscar. The sportscar is a bit more safe for a midlife man like you.”
“William (I remembered his name), I already have a black Porsche. And a red Ferrari Enzo. You should know that. There’s nothing midlife crisis about those cars. I use those to go to the office and to participate in illegal street races.”
William was confused. He was failing in his job and knew it. But he didn’t give up.
A limo pulled over. The driver opened the door and an oriental lady stepped out of the car. She had black hair, a cute nose and gosh, she was drop dead gorgeous. She smiled at me and I smiled back, not knowing what this was about.
“We think you should have an affair, Renaat”. Will looked at me in a strange way. “An affair is so midlife crisis. And this girl is perfect : she’s beautiful, young and famous. What else do you want ?”
I looked at her and she smiled again …
“Hi”
“Hey … how are you ?”
“Not bad, tx and u”
Wait a minute. I was here before. I turned to William and pulled my gun.
“Ok Will, gimme the script.”
William gasped … “What script ?”
I grabbed his briefcase and ran inside the house and locked the door. I opened the case and there it was, the script they made up for my midlife crisis. I started reading.
First thing that was going to happen, I was going to be friends with this black-haired goddess. We would spend time together, go out together, shopping, clubbing, go to expositions, I’d show her Van Gogh, Escher, Dali, we would read Hemingway and Coelho together, she’d tell me about her country and the great cities she’d been to and then, BAM, I would fall madly in love with her.
I skipped to the next chapter. We’d team up, she would be mine but then the huge age difference would start killing me. I’d lose sleep, thinking about her all the time. Every day we started fighting, every night we fell in love. No one else could make me sadder but no one else could lift me high above.
In the last chapter we’d already broken up and she’d be gone to her country far away. The script described me sitting in the sofa, being all emo and calculating the time difference all the time and checking the weather forecasts over there. The only thing left of her would be a one-liner-e-mail of her every two or three months. In the end I would understand I’d been in love with a fairytale.
Oh my god, what a mess. This was unbelievable! I grabbed my gun and ran outside.
“William! What the hell you think you’re doing ????”
“But it’s a midlife crisis, Renaat. It’s supposed to go that way. You don’t expect to escape happily, do you ?”
“Ok, you’ve got 10 seconds, mister.” I pointed the gun at him. He ran away – I’ve never seen him again.
The girl was still there …
“Oh my god, I hope I didn’t offend you, did I”
“Hmm, only a bit, Ren. But hey, I dreamed last night I was standing next to you, holding a huge gun and you were laying in a pool of blood so I’m quite confident about the situation.”
She made me laugh, she was big fun.
“Ok, I’ll make it up. There’s this nice exposition in Liège, all Van Gogh paintings. I love Van Gogh and they even got Starry Night over there. Wanna come with me ?”
She smiled at me and nodded. “Okay, let’s go.”
I grabbed her hand and we walked away …
Next day I woke up too early - 8 o’clock isn’t a great time to wake up after your birthday party but someone was knocking on the door. Oh my god, 8 o’clock. I pushed Fergie over, put on my pyjama’s and opened the door. A man in black suit with a briefcase was standing in the doorway.
“Hello Renaat, I’m the team manager of your lifestyle team”.
Oh great, the manager of my lifestyle team. Completely forgotten about those guys. I hired them some years ago to advise me on, uhm, … lifestyle. It saved me hours of reading mags and books about how I should behave in this world to be cool and stuff. I rented some fancy office for them at the borders of Lake Geneva in Montreux, costed me a lot of money but hey, they adviced me on clothing, clubbing and how I should waste my time. I had no idea I still was paying their wages.
“Ok Renaat, you turn *censored* tomorrow, we had a meeting with the team and we decided your style of life isn’t compatible with your age anymore.
“Oh really ?”. I waved goodbye to Fergie, asking her to return my suit one day. I couldn’t let her go in those tiny bikini’s, you know.
“Yes. You’re some fancy manager whose life is organized by personal assistants, you got a wife and family, you’re boring and on top of this, you’re happy. HAPPY ! This is so wrong. My team and I figured out your behavior is totally unacceptable.”
Hmm, this was getting interesting. I was wondering what he was up to.
“So I guess you’re wondering what I am up to, right. Well, after a long meeting we decided you should have a … midlife crisis.”
“Gosh, a midlife crisis. Me ? How cute !”
“This is not a joke, Renaat. Now is the time to have one. You can’t wait another 10 years, you’ll be too old then. Besides, it has to be now, we already … brought … uhm …”
He pointed at the door.
“Close your eyes.”
“Hell no!”
“Ok ok, come outside, I’ll show you.”
We went outside. There was a fancy black Porsche in front of the house.
“There. A fancy black Porsche. We were in dubio about a bike or a sportscar. The sportscar is a bit more safe for a midlife man like you.”
“William (I remembered his name), I already have a black Porsche. And a red Ferrari Enzo. You should know that. There’s nothing midlife crisis about those cars. I use those to go to the office and to participate in illegal street races.”
William was confused. He was failing in his job and knew it. But he didn’t give up.
A limo pulled over. The driver opened the door and an oriental lady stepped out of the car. She had black hair, a cute nose and gosh, she was drop dead gorgeous. She smiled at me and I smiled back, not knowing what this was about.
“We think you should have an affair, Renaat”. Will looked at me in a strange way. “An affair is so midlife crisis. And this girl is perfect : she’s beautiful, young and famous. What else do you want ?”
I looked at her and she smiled again …
“Hi”
“Hey … how are you ?”
“Not bad, tx and u”
Wait a minute. I was here before. I turned to William and pulled my gun.
“Ok Will, gimme the script.”
William gasped … “What script ?”
I grabbed his briefcase and ran inside the house and locked the door. I opened the case and there it was, the script they made up for my midlife crisis. I started reading.
First thing that was going to happen, I was going to be friends with this black-haired goddess. We would spend time together, go out together, shopping, clubbing, go to expositions, I’d show her Van Gogh, Escher, Dali, we would read Hemingway and Coelho together, she’d tell me about her country and the great cities she’d been to and then, BAM, I would fall madly in love with her.
I skipped to the next chapter. We’d team up, she would be mine but then the huge age difference would start killing me. I’d lose sleep, thinking about her all the time. Every day we started fighting, every night we fell in love. No one else could make me sadder but no one else could lift me high above.
In the last chapter we’d already broken up and she’d be gone to her country far away. The script described me sitting in the sofa, being all emo and calculating the time difference all the time and checking the weather forecasts over there. The only thing left of her would be a one-liner-e-mail of her every two or three months. In the end I would understand I’d been in love with a fairytale.
Oh my god, what a mess. This was unbelievable! I grabbed my gun and ran outside.
“William! What the hell you think you’re doing ????”
“But it’s a midlife crisis, Renaat. It’s supposed to go that way. You don’t expect to escape happily, do you ?”
“Ok, you’ve got 10 seconds, mister.” I pointed the gun at him. He ran away – I’ve never seen him again.
The girl was still there …
“Oh my god, I hope I didn’t offend you, did I”
“Hmm, only a bit, Ren. But hey, I dreamed last night I was standing next to you, holding a huge gun and you were laying in a pool of blood so I’m quite confident about the situation.”
She made me laugh, she was big fun.
“Ok, I’ll make it up. There’s this nice exposition in Liège, all Van Gogh paintings. I love Van Gogh and they even got Starry Night over there. Wanna come with me ?”
She smiled at me and nodded. “Okay, let’s go.”
I grabbed her hand and we walked away …
woensdag 28 juli 2010
About a love story ...
“Ren can’t write a love story, Ren can’t write a love story”. The kids at the playground make a circle around me and keep yelling “Ren can’t write a love story”. I look at them, point at each one of them and yell back “SURE I CAN WRITE A LOVE STORY”. “Oh really ?” She looks at me and smiles “Prove it !”.
The following text is entirely fictional. Resemblance to any person living or dead is purely coincidental. :)
It seems so long ago. The last thing you said to me was ‘I miss you loads’. I wanted to tell you so many things but how could I know this would be our last conversation. I went to the seaside on holiday and our story ended.
So long ago. I remember your black eyes. Black as the night, full of love and lust. I once called them dark brown and you replied “meh, black !!” (I loved your ‘meh’s’). Black as your hair. Your hair … the day you went to the hairdresser and came back home, hiding it under the hood of your hoodie, teasing me, then showing me while making funny faces … God, you were so gorgeous.
It seems so long ago
I would see your writing
On a postcard or a note
And your stories would excite me
Loving you wasn’t easy. So many nights I couldn’t sleep, thinking about us. The fights we had … the breaking up’s and making up’s. The good times - you in my arms, dancing with you, skating with you in winter, running behind you while shopping – the bad times – you were so full of emotions *sighs* … We were so different, a small town boy and a city girl. A fashionista and a guy always dressed in black shirt and blue jeans …
My hands travel through this box of memories – pictures, the crazy ones from that photo booth, the ones from the carnival where I won a ‘Tortured Bear’ for you, us sitting on a tire swing. My finger lifts the feather pendant, I smile, put it around my neck and look at myself in the mirror. It was a present you gave me, 2 feathers with our names on it – you had the same. I once found the label of the shop and visited it, just to have a look where you were before. Some other note to myself, an address of a shop where they had the Proenza Lace booties. I wanted to buy them for you for our anniversary, the one that never would happen.
Today I’m far away from those memories but I’m still there, feeling like Joe Dassin’s ‘Indian summer’. I’m thinking of you. Where are you ? What are you doing ? Do I still exist for you ? I picture you being happy, successful, doing the things you always wanted to do. There’s this guy walking next to you, holding an umbrella to protect you from the monsoon. He loves you and you love him. He’s the one pulling your nose, dropping kisses all over your face, cheering you up when you’re down …
Back on the train
I ask why did I come again
Can I confess?
I've been hangin' 'round your old address
I always believed in you. One day you would be a shining star, simple as that – you already were my star. And you arrived … I’m proud, even if it’s without me.
If you really love her, let her go ...
It’s hot outside. I should go and mow the lawn. I don’t feel like mowing the lawn. It’s my last week off, next week back to work. Same ol’ same ol’. The mountains are already far away, only the memories and pictures remain … The pictures and memories ...I put the box away, check my mailbox in vain and go outside …
The kids at the playground have gone quiet. I look around, lift my chin and whisper “See ? A love story !”. They turn their backs on me and go away.
The following text is entirely fictional. Resemblance to any person living or dead is purely coincidental. :)
It seems so long ago. The last thing you said to me was ‘I miss you loads’. I wanted to tell you so many things but how could I know this would be our last conversation. I went to the seaside on holiday and our story ended.
So long ago. I remember your black eyes. Black as the night, full of love and lust. I once called them dark brown and you replied “meh, black !!” (I loved your ‘meh’s’). Black as your hair. Your hair … the day you went to the hairdresser and came back home, hiding it under the hood of your hoodie, teasing me, then showing me while making funny faces … God, you were so gorgeous.
It seems so long ago
I would see your writing
On a postcard or a note
And your stories would excite me
Loving you wasn’t easy. So many nights I couldn’t sleep, thinking about us. The fights we had … the breaking up’s and making up’s. The good times - you in my arms, dancing with you, skating with you in winter, running behind you while shopping – the bad times – you were so full of emotions *sighs* … We were so different, a small town boy and a city girl. A fashionista and a guy always dressed in black shirt and blue jeans …
My hands travel through this box of memories – pictures, the crazy ones from that photo booth, the ones from the carnival where I won a ‘Tortured Bear’ for you, us sitting on a tire swing. My finger lifts the feather pendant, I smile, put it around my neck and look at myself in the mirror. It was a present you gave me, 2 feathers with our names on it – you had the same. I once found the label of the shop and visited it, just to have a look where you were before. Some other note to myself, an address of a shop where they had the Proenza Lace booties. I wanted to buy them for you for our anniversary, the one that never would happen.
Today I’m far away from those memories but I’m still there, feeling like Joe Dassin’s ‘Indian summer’. I’m thinking of you. Where are you ? What are you doing ? Do I still exist for you ? I picture you being happy, successful, doing the things you always wanted to do. There’s this guy walking next to you, holding an umbrella to protect you from the monsoon. He loves you and you love him. He’s the one pulling your nose, dropping kisses all over your face, cheering you up when you’re down …
Back on the train
I ask why did I come again
Can I confess?
I've been hangin' 'round your old address
I always believed in you. One day you would be a shining star, simple as that – you already were my star. And you arrived … I’m proud, even if it’s without me.
If you really love her, let her go ...
It’s hot outside. I should go and mow the lawn. I don’t feel like mowing the lawn. It’s my last week off, next week back to work. Same ol’ same ol’. The mountains are already far away, only the memories and pictures remain … The pictures and memories ...I put the box away, check my mailbox in vain and go outside …
The kids at the playground have gone quiet. I look around, lift my chin and whisper “See ? A love story !”. They turn their backs on me and go away.
vrijdag 23 juli 2010
About exploding geese ...
It started with a chat with my daughter. All things in life start with a chat with my daughter. The bank robbery (“Dad, I need more money”), the Indian tiger hunt (“Dad, I want a bigger cat”), World War II (“Dad, my foreign boyfriend cheated on me”), …
I was working really really hard that day, telling others what to do (that makes me a manager, right) when I saw her coming online. I right clicked on her (well, on her name, I don’t right click on my daughters in real life, not even on my son) and started chatting with her.
Renaat : “Hello Flo, how are you ? Did you sleep well ? What’s the plan for today ?”
Flo : “Hi”
Renaat : “Ok my love, don’t ‘hi’ me, I’m really interested in your day.”
Flo : “Ok ok, oldie, there you go : I’m fine, I slept well and I’m gonna play with my bro and sis and give the geese a bath.”
Renaat : “Haha yeah, their butts are very dirty, aren’t they ?”
Flo : *giggles* “My bro’s & sis’ ? Oh, you mean the geese. Yeah, they shit a lot. If you put all the shit on one line, it reaches Brussels for sure.”
Renaat : “Yeah, it’s very dirty in that part of the garden. We should find a solution. Why don’t you stick a cork in their butt ? It will prevent them from shitting ad random.”
Flo : “Hmm, great idea dad, will do that … But I haven’t got any cork for the moment.”
That night I went really really drunk but I delivered 3 corks to stick into the butts of our geese. The trick worked. They didn’t shit anymore so our garden was rather clean.
We also noticed they went fatter very fast. Hmm, that was nice. Perhaps I should sell my invention to the food industry.
But one day all went wrong. We were having dinner when suddenly there was this big ‘KABOOM’ in the garden. We ran outside and discovered a huge inferno. Everything was covered in goose shit. Oh my, it smelled really yuk ! The grass was brown, the trees were brown, the tire swing was brown and in the middle of this, there was the dead body of an exploded goose. But wait a minute, didn’t we have 3 geese ?
Suddenly I saw 2 approaching fat geese.
I yelled “Duuuuuuuuuuuuck” and my children started to laugh. “Dad, they’re not ducks, they’re geese.” I pulled everybody inside the house, just in time because the next moment there were 2 more ‘KABOOMS’. OH MY GOSH ! Now the whole town was covered in shit. Satellite pictures showed this :
It took months and months and a lot of money to clean up everything. But now I’m making money out of it. I sold my invention to a foreign army. They’re making some new kind of bomb out of it … shitty bomb. It doesn’t kill, so it’s a rather clean way of making war …
I was working really really hard that day, telling others what to do (that makes me a manager, right) when I saw her coming online. I right clicked on her (well, on her name, I don’t right click on my daughters in real life, not even on my son) and started chatting with her.
Renaat : “Hello Flo, how are you ? Did you sleep well ? What’s the plan for today ?”
Flo : “Hi”
Renaat : “Ok my love, don’t ‘hi’ me, I’m really interested in your day.”
Flo : “Ok ok, oldie, there you go : I’m fine, I slept well and I’m gonna play with my bro and sis and give the geese a bath.”
Renaat : “Haha yeah, their butts are very dirty, aren’t they ?”
Flo : *giggles* “My bro’s & sis’ ? Oh, you mean the geese. Yeah, they shit a lot. If you put all the shit on one line, it reaches Brussels for sure.”
Renaat : “Yeah, it’s very dirty in that part of the garden. We should find a solution. Why don’t you stick a cork in their butt ? It will prevent them from shitting ad random.”
Flo : “Hmm, great idea dad, will do that … But I haven’t got any cork for the moment.”
That night I went really really drunk but I delivered 3 corks to stick into the butts of our geese. The trick worked. They didn’t shit anymore so our garden was rather clean.
We also noticed they went fatter very fast. Hmm, that was nice. Perhaps I should sell my invention to the food industry.
But one day all went wrong. We were having dinner when suddenly there was this big ‘KABOOM’ in the garden. We ran outside and discovered a huge inferno. Everything was covered in goose shit. Oh my, it smelled really yuk ! The grass was brown, the trees were brown, the tire swing was brown and in the middle of this, there was the dead body of an exploded goose. But wait a minute, didn’t we have 3 geese ?
Suddenly I saw 2 approaching fat geese.
I yelled “Duuuuuuuuuuuuck” and my children started to laugh. “Dad, they’re not ducks, they’re geese.” I pulled everybody inside the house, just in time because the next moment there were 2 more ‘KABOOMS’. OH MY GOSH ! Now the whole town was covered in shit. Satellite pictures showed this :
It took months and months and a lot of money to clean up everything. But now I’m making money out of it. I sold my invention to a foreign army. They’re making some new kind of bomb out of it … shitty bomb. It doesn’t kill, so it’s a rather clean way of making war …
Abonneren op:
Posts (Atom)